بررسی ارزش کمبود باز (base deficit) به عنوان عامل پیشگویی کننده مرگ و میر در ترومای سالمندان

زمینه و هدف: کمبود باز (base deficit) به عنوان یک عامل مرتبط با کاهش پرفیوژن نسجی مخفی شناخته شده است، لیکن نقطه بحرانی مؤثر در ایجاد این حالت و مرگ و میر به دنبال تروما تعیین نشده است. در این مطالعه ارزش پیشگویی کننده کمبود باز در مرگ و میر و نقطه برش آن در افراد سالمند مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در یک مطالعه تحلیلی - آینده نگر 300 بیمار سالمند (سن بالاتر یا مساوی 65 سال) مبتلا به تروما در مرکز پزشکی الزهراء (س) دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. از هر بیمار گازهای خونی آنالیز شده و مقدار کمبود باز محاسبه گردید و عوامل مؤثر در تغییرات کمبود باز مورد ارزیابی قرار گرفت. وضعیت بیماران تا زمان ترخیص و یا مرگ پیگیری شد و عوامل مؤثر در مرگ بیماران نیز مورد بررسی قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از محاسبه رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که در افراد سالمند مبتلا به تروما و علائم حیاتی پایدار، کمبود باز تنها عامل پیشگویی کننده مرگ می باشد (01/0p<) و نقطه بحرانی آن نیز 55/2 میلی مول در لیتر است. عوامل مؤثر در تغییرات کمبود باز نیز شامل ترومای لگن، gcs (glasgow coma score) و بیماری زمینه ای قلبی بود (05/0p<). نتیجه گیری: تغییرات کمبود باز حتی در دامنه نرمال (3-55/2) در افراد سالمند مبتلا به تروما نشان دهنده کاهش پرفیوژن نسجی مخفی و افزایش شانس مرگ و میر می باشد.